بهارگاه
  بهار اهـــت و پدا رُســت انت بهاراں
  پدا سر ســبـز و پل پوش انت دیاراں

  سمین شاهیں پری گـَل چت په ناچ ءَ
  به چار مستی ، به چار سَه دار و داراں

  سروز مرگانی‌ ، وش گـُٹـیں توار انت
  به چار تــرڈ انت ، کوه پاچن هزاراں

  به چار آهـوگ و آسکانی ماں چماں
  دگـه رنـــگ و دگــه امـیـت ءِ یاراں

  به چار دنــیا دراه ورنــا بَــیان انت
  لگوشیت کهنگیں هم رنگ و باراں

  به چار چـَـمّـگ به چار جوگانی مستی
  به زیــر بودے بهار ءِ چه مــلاراں

  بچار دراهیں جهان چون رنگ زیریت
  به چار آزاتــیـانی راه ءَ ، چــاراں

  بچار درچکاں گَل ءَ نوکیں گُدے دتک
  براں په توشگاں زور انت هاراں

  چه ساز و زیملاں برز مُرگ ءِ مَستی
  امیت ، زنک و برءِ هم لڈّ و باراں

  پدا پل انت ، پدا بود انت و زَنک انت
  پدا ٹک و هزار رنگیں سـَـگاراں

  پدا شوانگ و بگجت ءِ ، نـَل ءِ زیل
  رمگ ءِ گینژ و گانژ و گیرّ و گاراں

  پدا دهکان ءِ چماں _ روک زرتگ
  ترپان امیت ءِ چم ، مات و گهاراں

  پدا شهرنت و کـَلـَّـَگ نوک و سرسبز
  چو بانور ششتگ و مل ملگزاراں

  پدا استار و آزمان دیم روک انت
  پدا ایرمات کتگ ، گوریچ ءِ جاراں

  پدا زندنت گوں موتءَ میلّ و جنگ انت
  پدا جنگل و لد ، پر انت شکاراں

  پدا زر مست و لهڑاں جوش زرتگ
  پدا ماهیگ و گونڈگوج، سوب کاراں

  پگل کراکیت و گودر زورءَ زور ایت
  تج و زهراں ، پر بنت لک ماراں

  پدا استار _ روشن بنت و کنداں
  پدا مه ماهکان و ، نور گـُـوَاراں

  پدا کندانت جهان ءَ هرچی هست انت
  پدا لوجر په ٹهل انت چو مزاراں

  پدا پربنت پـَرزونگ و دیــگاں
  چه روگن ،شیر و شیلانچ،وازداراں

  بیا که شاده و سـُهلانی روچ انت
  بهرگاه انت،سمین گوں ناچ کشاراں

  جـَـنکـّانی پدا سئیل و سواد انت
  بلوچانِی پدا هـَـم لـَـڈ و بــاراں

  بچار زیب انت درَنگ و پَٹ و هم کوه
  گیاب آپاں رمبنت ،کوه هزاراں

  بچار زند انت ، ردیت تئی چم ءِ دیما
  بچار زند ءِ بر و هم گیر و داراں...

  کریم بلوچ _‌تهل