. چاه ءِ آپ کمّ ات نه بـُڈ اِت و جُهلی ءَ هم باز جُهل نه ات ، بلے
درکَپت ئی نه کـُت . روباه هموداں گـَمیگ و بـَژنیگ نِشت .
پاچنے چه هموداں گوزان ات . پر وتا هـُژیار ات . گوزان ات و ریشی چَنڈان اتنت . دپ ءَ چیزے جایان ات . چه بیکاری ءَ چاه ئی چار اِت .
هَبکـّه و هَیران بیت ؛ روباه چاه بُن ءَ نشتگ ات.جُست ئی کـُت : - روباهَلـُک ! تو اوداں چے کنگ ئے ؟ - آرام و ساهی کنگ اوں بیلی _ روباه پسو دات . _اوداں بُرزگ ءَ سکّ گرم و جـَل انت ، په همے هاترا من اداں آتکگ اوں . نون اداں هنچو وَش و سَرها انت که هبر ءَ مه کن ! آپ هم زَبَردَست انت . پَهک و سارت انت ! تو هم اگں لوٹ ئے جُپ _ کـُپ _ کن اداں ، په ما هردوکیناں اداں جاه هست !
پاچن چه دیر ات که سک لوتی و تـُـنـّیگ _ تـُژنـَه _ ات و آپ ئی لوٹ اِت . په همے هاترا واجهیں پاچن چاه ءَ جـُپ کـُت. کمے هست ات که روباه ءِ سرا به کـَپ ایت و ژند ئی به کـَنت . روباه دررائینت : - چون پوکیں ریشو تو جُپ کنگ نزان ئے که پَهک آپ اِت ترینز دات انت ؟
روباه ، پاچن ءِ جواب ءِ وداریگ نه بوت و پاچن ءِ پُشت ئی سِٹ کت ،چه پُشت ءَ کانٹان _ شاهان _ ءِ سرا و چه چاه ءَ درکپت و پاچن چاه ءَ پَشت کـَپت . کمے هست ات که پاچن چاه ءَ چه شُد _ گـُژنه ای _ ءَ به مِر اِیت ، بلے واهُند ئی و کـَلـّگ ءِ مردماں آئیا شوهاز کنگ و گـَردگ اتنت . ودی اِش کت و چه کانٹاں گِپت و چه چاه اِش کـَشّ اِت و دَر کـُت.