مُردگ کہ لجّ اِنت زندگ اِش بے لَجّ کن اَنت

مُردگ کہ لجّ اِنت زندگ اِش بے لَجّ کن اَنت

( بتل گنج,, چیزے واقعاتی بتلانی پُشت ءِ کِسّہ ءُ اھوال،،واجہ غنی پھوال )

اے یک راستیں واقعیاتی بتلے اِنت کہ وتی پژدر ءَ سکّیں تامدار ءُ پُر مانائیں کسّہے داریت ،گوش اَنت: 
مردے ءِ دو جَن اتنت اوّلی جن آئی ءِ ناکو زتک ات ءُ رندی درآمدے اَت- رندی جن سکّیں نابود ءُ شوتہ ھوشے اَت بلے مرد ءَ انگت ءَ چہ وتی ناکو زتک ءَ دوست تِر اَت ءُ ایشی ءِ ھر رنگیں ٹھل ءُ ناز ئِے سر ءُ چمّان اتنت- بلے اوّلی جن ءِ مال ھبر ھبر ءِ سرا ھکّل ءُ بد ءُ رد اَت ،یک روچے مرد کہ جاھے مساپری ءَ سر گپتگ اَت تہ وتی ھمے نابودیں جن ءَ را لھتیں پُکّی آؤرت ءُ دات ئِے کہ تاں من واتر کناں ایشاں بریس ءُ جاڑیگ بکن بلے بزاں نہ کنئے شُتہ ھوش ءَ چھر گوستگیں روچ ءَ مرد ءِ لَچانی تھے کتگ اَت کہ چہ آئی ءَ پھک بے سما اَت مرد ءَ لچ اُشتر ءَ لڈّ اتنت ءُ رھادگ بیت ،وھدے آپ سرے ءَ لچ ئِے بوتک اَنت تہ آئی ءِ چم پہ چھر ءَ کپت اَنت مرد ءَ جن پرے بے سُدّی ءَ سک بد آتک ءُ وھدے لوگ ءَ آتک تہ گوں جنین ءَ گوشتْ ئِے:,, او جنین! تئی نابودی ءِ ھم حدّ انت، اگاں ھمے رنگ ءَ من تئی اوست ءَ ھر کار ءَ ویل بکناں تہ منی ھیال ءَ من ءَ کفن ھم پہ نام نہ بیت،،-
جن کہ مرد ءِ گشین دوستیاں ھیلہ کتگ اَت مرد ءِ ترندیں ھبر وش نہ بیت اَنت- ءُ پہ ما میاتکی گوشتْ ئِے: 
,,شرّیں شریں! من اگاں انچیں نابودیاں گڑا یک برے بہ مِر ءُ بچار باریں ترا کفن بیت یا ناں ؟،،،
مرد ءَ دل ءَ ھیال کت کہ مرچی انچوکیں ھبرے ءَ کہ پہ منی مرگ ءَ سر گپتگ ایشی ءَ باریں پمّن اعتبارے بیت یا ناں پمیشا آئی ءَ ھم دل ءَ سوڈگ کت کہ من ھم ایشی ءَ چکّاساں ءُ چاراں، یک روچے کہ آ دومی جن جاڑیگ نہ اَت مرد ءَ وتارا پہ ٹھگّی کُشت ،نابودیں جن ءَ وھدے دیت کہ مرد مُرتگ تہ اشتاپی ءَ آئی ءِ گُد ئِے کشّ اتنت ءُ لھتیں رِستگیں بندیک زُرت ءُ میھ یے مرد ءِ سریناں ءُ میھ یے پادیناں ٹُک اِت ءُ ھمے بندیکاں آئی ءِ چپ ءُ چاگرد ءَ پتایان شعر ئِے کت کہ: 
,,ٹٹاراں ٹاروے کن اِت،،اُردان،، ,,تورگو،، ھمنچک ءَ مرد ءِ ناکو زتکیں جن ھم رسیت آ وھدے مرد ءَ پرے رسوائی ءَ گندیت تہ آئی ءِ چم آس دینت ءُ گشادی ءَ ھپوگ ءَ تیلانکے دنت ءُ مرد ءِ سرا چادرے دور دنت ءُ ھمنچک ءَ مرد ھم سرا چست کنت ءُ گوشت ایت: 
,,مُردگ پہ لجّ اَنت ،زندگ اِش بے لجّ کن اَنت،،-
ھبر چوش اِنت کہ مرزا غالب ءَ ھم مردگانی بے لجّی سکّ تور اِتگ ءُ ھر چند کہ آئی ءِ جن یکّے بیتگ بلے پدا ھم واھگ ئِے کتگ کہ:

,,ھوئے مرکے ھم جو رسوا 
ھوئے کیوں نہ غرق دریا 
نہ کبھی جنازہ اُٹھتا 
نہ کھیں مزار ھوتا ،،

ھر پیم کہ غالب ءَ وتی گپّ یک واھگے ءِ سیم سراں بند کتگ بلے بلوچاں اے بابت ءَ بتل ءِ دروشم ءَ چندے لبزانی تھا بے جوڑیں حکمت بیان کتگ کہ درنگازی ازم ءِ ردا ایشی ءِ تھا لبز ، مُردگ ،،بے واکی ءُ بے اختیاری ءُ لبز,, زندگ ،،پُر واکی ءُ با اختیاری ءِ استعارہ گوں مزن ازمی شیواری ءَ کار بندگ بیتگ اَنت