دو سَنگت

چکانی دیوان
                  لیو ٹالستوی--------------
 کریم بلوچ _ تهل

                                                    دو سَنگت



     دو سنگت ءَ ، لد و جنگل ءَ روان اتنت . ممے ، آهانی دیما ودی بیت و
 در کپت ، یکیں تتک و چه درچکے ءَ سرکپت و وتی چیر دات ، و  دومی راه ءَ
 سرا پَشت کپت. آئی ءِ دستا چیزے  و کارے نه بیتگ ات __ آ وت ءَ ڈگار ءَ
 سَٹ ات و ساه ءِ کشگ ئی بند کت ؛ که مرتگ .
    مم ، آئی ءِ وَٹ و کش ءَ آتک ، و بو کشاں بیت ؛ آ ساه ءِ کشگ ءَ بند کتگ ات .
    مم آئی ءِ دیم هم ، بو کت  ، پگر ئی کت که مرتگ و ویل ئی کت .
    وهدے که ممّ شُت ، آئی ءِ سنگت چه درچک ءَ ایر کَپت و کندت ئی :
    _ نوں ، چون باریں _ گوئشت ئی _ مم تئی گوش ءَ چے گوئشت ؟
    _ آ ، من ءَ گوئشت که ، بَرّیں و گندگیں مردماں هما انت  که ، ڈُکّ و
 سَکی ءِ وهد ءَ، چه سنگتاں تَچ انت و پُشت کن انت.

                                                  ***********
                                                   **********
                                                    *********

                                                 کور و شیر


    یک پیدایشتی کورے ، بینایینے ءَ جست کت : « شیر ءِ رنگ کجام انت ؟»
    بینا گوئشت : « شیر ءِ رنگ ، کاگد ءِ رنگ ءِ داب ءَ اسپیت انت. »
    کورءَ جست کت : « چون ، اے رنگ هنچو شپیت و آواز دنت وهدے که دست ئی
 پرکن ئے ، چو کاگد ءِ داب ءَ ؟»
    بینا گوئشت : « نه ، آ ، اسپیت انت هنچو آرت ءِ وڑ ءَ . »
    کور ءَ جست کت : « چون ، باریں ، اسپیت هنچو آرت ءِ داب ءَ  نرم انت
 و آرت ءِ داب ءَ شَپ ایت و رچ ایت ؟»
    بینا گوئشت : « نه ، آ تهنا اسپیت انت ، هنچو زمستان ءِ سیهڑ ("
 Seehar) و کرگوشک ءِ داب ءَ .»
    کور ءَ گوئشت : « چون اسپیت ، نرم و نرم مودیں  و نرم پُٹـینے چو
 کرگوشک و سیهڑ ءَ . »
    بینا گوئشت : « نه ، اسپیتیں رنگ ، دلجم و پَـکّ ، بَـرپ ( برف ) ءِ رنگ انت .»
    کور ءَ گوئشت : « چون آ ، برپ ءِ داب ءَ گـُوَهر و سارت انت ؟ »
    هـَو ، بینای ءَ چینچو دَروَر و مَـٹّ گوئشت انت ، بلے کور سَر پَد
 نه بیت که شیر ءِ اسپیتیں رنگ ، کجام انت .

                                           ٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
                                                   ٭٭٭٭٭٭


 چکانی دیوان
                   لیو ٹالستوی---------------
 کریم بلوچ _ تهل

                                                      مار ءِ سر و دُمب


      یک روچے ، مار ءِ دمب  گوں مار ءِ سر ءَ اڑاں بیت که ، کے انت که
 دیما روان انت. سرگ گوئشت :
     _ تو دیما شت نه کن ئے ؛ پرچا که ترا نه گوش و نه چم پـِـر انت .
     دمب گوئشت :
     _ بلے منا واک و زور هست انت . من ترا دیما بران اوں ؛ اگں من به
 لوٹاں وتا را درچکے ءَ پیچاں ، و تو چه وتی جاه ءَ سرات نه کن ئے !
     سرگ گوئشت :
     _ بیا گڑاں سداں و جتای بیاں !
     و چوش سرگ چه دمب ءَ سست و گستا بیت و دمب ، دیما وتا را کشاں بیت .
 بلے هنچوَ که راه گپت ، دیما جـُهلیں تــِـرَک و کـَـڈے هست ات ، و همے
 جهلیں کڈ ءَ کپت ، گار و بیگواه بیت

                                            *************
                                               *********
                                                  ******