دو بــــرات

چـُـکانی دیوان                                                                           لیو ٹالستوی   **********                                                                          ***********
                                                دو بــــرات                             کریم بلوچ _ تهل

       دو برات هوری ءَ شـُت انت که تـَرّ و گـَردے به کن انت. نیمروچ ءَ آهاں جنگل ءَ ساهی و آرام کنگ ءَ ، وپت انت و واب اش کـُت. وهدے که چه واب ءَ چست بیت انت ، دیست اش که آهانی چیرا ، ڈوکے و ڈوک ءَ چیزے نبشتگ . آواں جهد کت که به وان انت ئی:
      

 "کسے که اے ڈونک ءَ ودی کنت ، ِبـل که هما سیده و راست به روت جنگل ءَ ،رو در آتک ءِ نیمگ ءَ ، جنگل ءَ کـَؤرے کـَیت انت ؛ ِبلّ که همے کـَؤر ءَ اوژناگ کناں ، دگه نیمگے به گـُـوَز ایت، مـَـمّــے گندایت گوں مـَـمــُـکے؛ مَـمُک ءَ چه ممّ ءَ سستگ و چـَـکاپیت و تـَچیت دیم په کوه ءَ  و پـُشت ءَ هم چـَـک مه جَنْت ( ِبر مه گَـَرد ایت).کوه ءِ بـُـلـُـک ءَ لوگے گندایت و همے لوگ ءَ آ وتی وژبهتی‌ ءَ گند ایت".
        برات ونت انت که چے نبشتگ، و کسانیں گوئشت :
        _ بیا که ما هر دواں ( هر دوئیناں ) هوری ءَ رئیں ، بلکیں ما چه اے آپ گوئست به کنیں ،مَـمّـلـُک ءَ تاں لوگ ءَ بـَریں و هوری ءَ وژ بهتی ءَ ودی کنیں.
        گـُـڑاں مستریں گوئشت :
        _ من جنگل ءَ په مملکے ءَ نه رواں و تئی روگ ءَ هم وش نه بیاں . پر چا که یکمی ءَ :هچ کس نه زانت _ اے ڈوک ءِ نبشتانک راستے ،بلکیں که کسے په کندگ و ملنڈ ءَ ، اے نبشتگ انت . هـَـو ،بیت کنت که ما گپاں جوانی ءَ سرپـَد نه بیتگیں. دومی : اگں هم راستے به بنت _ ، ما رواں جنگل ءَ ، شپ بیت ، ما تاں آپ و کـَؤر ءَ سر نه بئیں ، و راه ءَ گار کنیں. اگں هم آپ و کـَؤر ءَ ودی کنیں ، ما چون چه آپ ءَ گوئست و اوژناگ کـُت کنیں ؟ بیت کنت که آپ جُهل ، تیز و پراه به بیت انت. سومی: اگں چه آپ ء َ هم به گـُـوَز اوں _ ، تئی هـَیالءَ سادگ انت که چه مـَمّ ءَ ، تو مملک ءَ به چکاپ ئے ؟ آ ما را تـَل تـَل کنت و درّیت و ما وژبهتی ءِ بدل ءَ ، وت ءَ هچّ ءِ سرا  ، بیگواه کنیں . چارمی جنجال : اگں هم ما مملک ءَ چه مات ءَ سست و چکاپت به کنیں _ ،ما بے آرام و ساهی کنگ ءَ ، کوه ءَ تـَـتک  و سرکپت نه کنیں . و بنیاتی گپ ، گوئشگ نه بیتگ : چونیں وژبهتی اے ، اے لوگ ءَ پر ما وداریگ انت و ما ودی کت کنیں ؟ بلکیں اوداں هنچیں اَدنائین وژبهتی اے مئی وداریگ انت  که ، ما را په ِبه گـَزَر و پـَـکار نه انت.
        کسان تریں گوئشت :
        _ منی هیال ءَ چو نه انت. هنچو په بیکاری ءَ چشیں گپے ءَ ، چشیں ڈوکے ءَ  کسے نه نبیسیت. پهک و جوانی ءَ ، سرجم روشن و پـَدر انت. یکمی گپ : ما چیزے گار و زیان نه کنیں ، اگاں همے گپاں به چاریں و به چـَـکـّـاسیں . دومی: اگں ما همے گپ ءِ  رند ءَ مه رئیں ، دگه کسے همے ڈوک ءِ  گپاں گند ایت ، وانیت  و رندا کپیت و وژبهتی ءَ ودی کنت و ما را چیزے نه رسیت. سومی گپ : اگں جهد مه کن ئے و کار ءَ بنگیج مه کن ئے، جهان ءَ هچ چیز ترا شات کت نه کنت. چارمی :من نه لوٹاں که کسے هیال به کنت  که من چه چیزے ءَ ترساں .
      گـُـڑاں مـَسترین ءَ گوئشت :
      _  پیریناں گوئشتگ :" مزنیں وژبهتی ءِ رندا کـَـپ ئے ، کسانیں وشی و  وژبهتی ءَ هم گار کن ئے" ؛ هـَـو ! گوئشتگ اش : " آزمان ءِ بالیں سیسوگ و کـَـپینجراں  ، کـَس ءَ دَیـَگ ءِ لبز ءَ مه کن ، دست ءِ گپتگیں جنجشک ءَ به دئے ".
      کسترین ءَ در رائینت :
      _ من اشکتگ : "گـَـرکاں تـُرس انت و لـَد و جنگل ءَ نه رَو انت " ؛ هـَـو !  گوئشنت : " ایریں ڈوک ءِ چیرا ، آپ نه رُمبیت ". منی هیال ءَ رَوَگ لوٹـیت  .
      کستریں برات سرگپت و شت و مستریں نه شت و مَــنت.
      هنچو که کستریں برات شت جنگل ءَ ، کـَؤر و آپ ئی دیست ، اوژناگ کنان ءَ دومی تیاب ءَ سر بیت و هموداں مـَـمّ ئی دیست . مـَـمّ وَپتگ ات . آ مملک ءَ زُرت و کوه ءش تچاں بیت ، بے ایشی که وتی پـُـشت ءَ چـَـک به جنت. تهنا تا بـُرزگ ءَ تتکگ ات که _ مردماں آئی ءِ  وش آتک ءَ در کپت انت ، پر آئی ءَ شـَوکیں و شاهی اپس گاڑی اے آرت و شهر اش برت و تزار و بادشاه اش کت.
      آ ، پنچ سال ءَ تزار و بادشاه ات . ششمی سال ءَ دگه زوراک و و جنگولیں بادشاه و تزارے ،شهر ءِ  ِگـرَگ ءَ آتک ، زوراکیں بادشاه ، شهر ءَ گپت و پیشی بادشاه ، چه شهر ءَ تتک. گـُڑاں ورناتریں برات ، اپَـدا تـَرّاں و گَرداں  ، وتی مستریں برات ءِ کــرّا شُت.
      مستریں برات ، کـَلّـگے ءَ نشتگ و آبات ات ، نه سـَکّ هستگار ات و نه نیزگار . براتاں یک و دگر ءِ گندگ ءَ وش بیت انت و وتی یات و ترانگ اش  ، بُنگیج کـُـت انت.
       مستریں برات گوئشت :
        _ گندئے که منی گپ راست بیت: منی روزگارمدام آرام و جوان بیتگ ، بَـلے تئی بل که تزار بیتگ ئے ،بلے باز سکی و نه وشی ات دبستگ.
        و کسانیں گوئشت :
       _ من هم پَـشَـل و پشیمان نه اوں که جنگل ءَ شت اوں و کوه ءَ سر کپت اوں ؛  ِبلّ که منی زند هنّی جوان نه انت ، بلے چیزے هست که چه وتی زند ءَ به گوئشاں و یات به کناں ، بلے ترا یات کنئگ و گیر آرگ ءَ  چیزے نیست .
        و هر دواں کند ات .