خــــیـــــام کـــــــے انت ؟

خــــیـــــام کـــــــے انت ؟
کریم بلوچ _ تـَــهــــل

عمر خیام که خیام ءِ نام ءَ سَک نامدار انت ، جهانی نامے انت
، بزان هنچین نامے انت که جهان ءِ واننده و زانتکاراں ، آئی ءِ پگر و
هیالانی روشنی ءِ باره ءَ تاں مرچی هیران و هبکه انت .

عمر خیام ءِ جند ۴۲۷ ءِ روچی (خورشیدی ) سال ءِ اردیبهشت
ماه ءِ بیست و هشتمی روچ ءَ ماں نیشابور ءَ چه مات ءَ بیتگ و روچی ۵۱۰
ءِ سال ءِ آذر ماه ءِ دوازهمی روچ ءَ ماں نیشابور ءَ بیران بیتگ . آئی
ءِ سرجمیں نام « حکیم غیاث الدین ابوالفتح عُمَر بن ابراهیم خیام
نیشابوری » انت .

خیام هنچین پیرے انت که پَشت کپتگیں و مَنتگیں هبر ئی کم ،
بلے باز پر بزانت و پر مانا انت و سرجمیں مهلوک آئی ءِ هبراں پوه و سرپد
بَینت . آئی ءِ هبر آئی ءِ پُهتَوی و سوهو ئی ءِ روشنیں پـَـدَر انت .

خیام حساب زانت ، اِستار پَجـّـار ، شائر و مَزنیں ڈاکٹرے
بیتگ که په مردمانی درد و رنجانی توسینگ و گار کنگ ءَ ، وتی وهد ءِ
مزنیں جهدکارے بیتگ . خیام سَدانی سال پیش ءِ مردم انت که تا هنوں هم آئی
ءِ باره ءَ پـَٹ و پول بَـیـَگ انت . هرچنت آئی ءِ باره ءَ سَدانی کتاب
نبیسگ بیتگ و آئی ءِ چاربند جهان ءِ بازیں زباناں رجانک و ترینگ بیتگ انت
، بلے پدا هم کمتر کسے جوانی ءَ زانت که خیام کے انت ؟

خیام هما برُزهـَـیال و پر مارشتیں مردم اَت که کــَــرَٹ ئیں
ملا و نمازیاں آئی ءِ روشن هیالی ءَ پــِــٹ و نالـَت ءَ کت و خیام
کدیں ملا و نمازیانی دوتَل و دوپوستیانی مَنـّـوک و منوگر نه ات و نه بیت
.

خیام وتی وهد ءِ بلوکیں ڈیوایے ات که آئی ءِ شـَهم و نور تاں
جهان هست انت ، ابدمان و پرشهم بیت و مردم گـَری چُشیں کس ءِ سرا پهر ءَ
کنت .


خــــــیـــــــــــام ءِ هــَـــیـــــــــال


خیام باز نازرک تَب و نازُرک هیالے بیتگ . خیام ءِ هیال ءَ ،
هاک ءِ ارزشت چه هر چیز ءَ برز انت . همے هاک که پادانی چیر انت ، په
خیام ءَ ادناییں هاکے نه انت ؛ بلکین اے مئی کوهنیں مردماں و گوستگیں
مردمانی آرت بیتگیں جان و سر و هـَـڈ انت ، آهانی چمانی هردک انت . مئی
رپتگیں مَهتوس و مَهرنگانی وَش زیبیں چمان انت . بادشاهانی سر انت و ...
همے هاک انت که مئی بنیات انت ، مئی مهر و مئی هستی انت ۔ ۔ ۔.

و اے راستیں گپے که مردمانی جنگ و چوپانی وجه ءَ ، لـَکــّانی
لـَکّ مردم کشجاه بیتگ انت ؛ یا دگه لکانی در لکّ مردم مردم ودی و بیران
بیتگ انت . آهانی جونانی هاک ، همے هاک ءَ هوار بیتگ و بیت که هر دنزے
ءِ هاک ، یا هر پُـلـّـے و جـَـرّے ءِ سبزی و براه هما مردمانی ، هما
شهکاڑانی ، هما بامردانی ، هما پت - مات - گهار - برات ، پیرُک و
بَـلـّـُکانی پَشکپتگیں جان ءِ نشانے به بیت که دوست دارگ لوٹ انت .

یا جاهے خیام کونزگ ءِ دستگ ءَ چار ایت و گوئش ایت : اے مهروار
( عاشق ) ے ءِ دست انت که وتی مهتوس ءِ گردن ءَ چَنگ انت .

خیام هستی و « ماده » ءِ مَنـّوک انت که مدام ڈؤل و شِگلی بدل
بیت . بزان همے هَستیں مردم روچے مر انت و هاک بَیَنت . بیت که همے هستیں
مردمانی روچے چه گِل و هاکاں کونزگ ، کـَـپـَـل ، هِشت ، بان ( لوگ ) یا
دگه هزار چیز ٹهین انت . ادان انت که خیام مردمانی باندات ءَ یک چیزے
گند ایت که په دَرور هم کونزگ ءِ جوڑ کنوک و ٹهینوک ، هم کونزگ ءِ بها
کنوک و شَوَشکوک ، هم کونزگ ءِ گروک ، پَهک روچے بیت که وت کونزگ به بنت
بزان چه آهانی گِل و هاکاں کونزگ جوڑ کنگ به بیت .


« در کـارگــــــه کـوزه‌گــــری رفــتـم دوش
دیــدم دوهـــزار کـــــوزه گــــویا و خـموش
ناگاه یــکــی کـــوزه بــــر آورد خـــــــروش
کــــو کوزه‌گر و کــــوزه‌خر و کــــــوزه‌فروش »

بزان :

کونزگی ءِ کارجه ءَ رپت اوں من شپ

دیست من دوهزار کونزگ انت بے موچ پر گـَپ

اناگت ءَ کونزگے گوانک جَت ، بیت گـَـپ

کو کونزگی انت ، گِروک کے انت ، سوداگر و نَپ



جی هـَو ! روچے کونزگی ( کونزه جوڑ کنوک ) ، کونزه سودا کنوک
و کونزگ ءِ گِـراک ( گِروک ) سئے 3 جتاییں و داب دابیں مردم اتنت ، بلے
اگں روچے چه آهانی هاکاں کونزگ ٹهین انت ، آهاں یکیں رنگ ءَ بَینت و تهنا
آ وت انت اگں گوئشت به کن انت ، پیکه بگوئش انت که کے کے انت و کجام انت
!

خیام ءِ دین و نیکراهی دوست دارگ و جهد کنگ انت . خیام ءِ
نیکراهی زانگ و دربَرگ و دگرانی چست کنگ ، کوپگ و دلبڈی دیگ انت . خیام
ءِ نیکراهی و دین مردمانی دردانی گار کنگ ، ٹپانی درمان ، ، کـَلپ و جان
دُزانی هوڈی ءِ نه مَـنــّگ انت . خیام ءِ نیکراهی و پگر ءَ دوتل و
دوپوستی ءَ جاهے نیست . خیام ءِ نیکراهی و دین ءَ ، مردم ءِ کِرد انت که
چارگ و ٹپاسگ لوٹ انت نه هبر . پر چا که هبر ءِ سَنگ ، گوں کِرد ءَ
همگرنچ و بندوک انت .


« ناکرده گنه در این جهان کیست بگو
آن کس که گنه نکرد چون زیست بگو
من بد کنم و تو بد مکافات دهی
پس فرق میان من و تو چیست بگو »


بے مَیار و گناه اے جهان کـَئے انت بگوئش

آ کس که میارے نکرتگ ، زند ئی چے بَئے انت بگوئش

من رَد کناں ، تو منا رَدی ءَ شزایاں دئے

تو وت شرءَجن،منی و تئی دگریءَ،وَت تئے انت بگوئش



« خیام اگر ز باده مستی خوش باش

با لاله رخی اگر نشستی خوش باش

چون عاقبت کار جهان نیستی است

انگار که نیستی چو هستی خوش باش »



خیام اگں ترندآپ ءَ چه مَست ئے شات بئے

مَهدیمے ءِ گون ءَ اگں که نِست ئے شات بئے

جهان ءِ کار ءِ آسر و انجام نیستی انت

پگر کن که نیست ئے ، چو هست ئے شات بئے




« آنان که محیط فضل و آداب بدند

در جمع کمال شمع اصحاب بدند

ره زین شب تاریک نبردند به روز

گفتند فسانه ای و در خواب شدند »




آواں که زانت و دودانی سروکین اتنت

مه زانتکارانی دیوان ءَ،ڈیوا بَلوکین اتنت

چے تهاریں شپ ءَ راه اِش نبرتگ ڈن ءَ

گوئشتش آزمانکے و وابانی تَلوکین اتنت




« یک چند به کودکی به استاد شدیم

یک چند ز استادی خود شاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را چه رسید

از خاک در آمدیم و بر باد شدیم »





کسانی ءَ زانگ ءَ په ، اُستای ءَ شتاں

وهدے وتی استایی ءَ چه ، شاده اتاں

گپ ءِ آسر ءَ گوشدار چے رَست منا

هاک ءَ چه بیتاں چست، گوات ءَ شتاں





« در کـارگــــــه کـوزه‌گــــری رفــتـم دوش
دیــدم دوهـــزار کـــــوزه گــــویا و خـموش
ناگاه یــکــی کـــوزه بــــر آورد خـــــــروش
کــــو کوزه‌گر و کــــوزه‌خر و کــــــوزه‌فروش »

بزان :

کونزگی ءِ کارجه ءَ رپت اوں من شپ

دیست من دوهزار کونزگ انت بے موچ پر گـَپ

اناگت ءَ کونزگے گوانک جَت ، بیت گـَـپ

کو کونزگی انت ، گِروک کے انت ، سوداگر و نَپ



***********************


کریم بلوچ - تهل



زند ءِ اے کاروان ، هیرانی گوئز ایت

سرپَد بئے دمانے که شادهانی گوئز ایت

ساقی وتی مَٹ ءِ هیال ءِ باندات چے کنئے

بیار پُریں پیالهے، شپ نمانی گوئز ایت

********

این قافله عمر عجب میگذرد

دریاب دمی که با طرب میگذرد

ساقی غم فردای حریفان چه خوری

پیش آر پیاله را که شب میگذرد



*************

وَش مَست شرابجاه ءَ چه گوئست اوں من شپ

دیست پیرے شراب ءِ کونزگ ءَ گوں لـُڈ و کـَپ

گوئشت اوں : نیست پیر ترا هُدا چه شرمے

گوئشت ئی : بکشگ چه هدا انت شراباں وَر لـَپ لـَپ

***********

سرمست به میخانه گذر کردم دوش

پیری دیدم مست و سبوئی بر دوش

گفتم ز خدا شرم نداری ای پیر

گفتا کرم از خداست می نوش خموش

*********

روچے انت وَشیں و مولم نه گرم انت و نه سارت

هـَؤر پـُلانی دیم شودگ ءَ ، دَنزاں بارت

زرد پـُل ءَ په گوانک انت کـُلی وتی دلی درد

ترندآپ دوا انت پمن ، پیکه وارت 

*************

روزیست خوش و هوا نه گرم است و نه سرد

ابر از رخ گلزار همی شوید گرد

بلبل به زبان حال خود با گل زرد

فریاد همی زند که می باید خورد

**********

اے کـُهنگیں کاروانسرا که جهان انت نام ئی

آرام جَهے دو رنگیں سُهب و شام ئی

سراروک سورے که سَدانی جمشید وارتگ

کوٹ انت و کلات انت سَداں گوهرام ئی

************

این کهنه رباط را که عالم نام است

و آرامگه ابلق صبح و شام است

بزمی‌ست که وامانده صد جمشید است

قصریست که تکیه‌گاه صد بهرام است

************

هستی ءِ رازان ءَ نه تو زان ئے و نه من

پسّو ءِ اے چاچان ءَ نه تو زان ئے و نه من

اے رازانی چه پُشت انت مئیگ ءِ نیام ءِ هبر

گار بنت چو رازاں ، نه تو مان ئے و نه من

************

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من

وین سر معما نه تو خوانی و نه من

پس در پس پرده گفتگوی من و توست

چون پرده بر افتد نه تو مانی و نه من

**********

چه آ پیش که تئی سرا بیڑ گِر انت

گوئش تا که پتو پُلرنگیں شراب سیر گِر انت

تو سُهرے نه ئے ،جَٹ و نازانت که ترا

هاکی به کن انت و پدا ، دیر ئی گِر انت

**********

زان پیش که بر سرت شبیخون آرند

فرمای که تا باده گلگون آرند

تو زر نئی ای غافل نادان که ترا

در خاک نهند و باز بیرون آرند

**********

تـُرُندآپ ءِ کونزگ ءِ لـُنٹ ءَ من وتی لنٹ رَسینت

تماهدار که په من عمرے دراجینے به گِینت 

لنٹ ئی منی لنٹ ءَ سک کرت گوئشتی سِرّیں

ترندآپ به ور، کس جهان ءَ دو رَند ءَ نه گِینت

***********

لب بر لب کوزه بردم از غایت از

تا ز و طلبم واسطه عمر دراز

لب بر لب من نهاد و میگفت به راز

می‌ خور که بدین جهان نه می‌‌آیی باز

**************

نیکیں بیلاں سرجم بیگواه شت انت 

هَجل ءِ دست ءَ یک یک بے ساه شت انت

وارت یکیں ترنداپ ماں زند ءِ دیوان ما

چُنت پٹ چه ما زوتر،مست وابجاه شت انت

**********

یاران موافق همه از دست شدند

در پای اجل یکان یکان پست شدند

خوردیم ز یک شراب در مجلس عمر

دوری دو سه پیشتر ز ما مست شدند



************

تاں زُهره و ماه مَه آزمان گـَشت انت ودی

گِهتر چه پَهکیں ترندآپ ءَ کسے هِچ نه دِی

من اَچکـّه آں چه ترندآپ ءِ باپار که آ

گِهتر چه آ که شَوشکگ انت چے گِـرِی

************

تا زهره و مه در آسمان گشت پدید

بهتر ز می ناب کسی هیچ ندید

من در عجبم ز میفروشان کایشان

به زانکه فروشند چه خواهند خرید


*********

مَیل که گـُرسَت و گـَم وارت ترا

بـَـژن بیت و ارمان دار اِت ترا

مَیل تو کتاب ءَ،جوسر و کِشت ءِ ڈگارءَ

چا پیش که هاک په بــِه بارت ترا

**********

مگذار که غصه و غم در کنارت گیرد

و اندوه و ملال روزگارت گیرد

مگذار کتاب و لب جوی و لب کشت

زان پیش که خاک در کنارت گیرد

***********

کِردے انت پگر کناں دین ءِ ماں رَه ءَ

کِردے انت هَیران و په شَک دین ءِ تها

تـُرساں که چه دَرنـَگیب گوانک کِیت روچے

او راه رَداں ، دویین ایت ســَــــه ءَ

*********

قومی متفکرند اندر ره دین

قومی به گمان فتاده در راه یقین

میترسم از آن که بانگ آید روزی

کای بیخبران راه نه آنست و نه این


***********

اگں جهان ءِ سرا وَس بوتیں منا چو که هـُدا

گار کُرت جهان ءَ چُشیں ، جوڑ کرتیں پدا

چه نوک جهان اوں اڈ کـُـرتیں چـُشـیں

که جـُهـدکار مدام وتی مَئیل ءَ برستیں سَـد ءَ

***********

گر بر فلکم دست بدی چون یزدان

برداشتمی من این فلک را ز میان

از نو فلکی دگر چنان ساختمی

کازاده بکام دل رسیدی آسان

************

نیکی وبدی که مردمانی گِل انت هَوار

وَشـّی و گمے که جهان انت سِینگار

تو دَؤر ءِ سرا مَه لـَـڈ که په زانگ و زانت

دَؤر وَت چه ترا ، وار انت هزار

*********

نیکی و بدی که در نهاد بشر است

شادی و غمی که در قضا و قدر است

با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل

چرخ از تو هزار بار بیچاره‌تر است

************

گوں تو شرابجاه ءَ اگں گوئشاں وتی راز

گِهتر چه محراب انت که کناں رپک و نماز

اے اول ءِ ٹهینوک توئے، آهرءِ هم گار کنوک

لوٹ ئے که لـَباس کنئے منا،یا سوچ ئے گں داز 

********

با تو به خرابات اگر گویم راز 

به زانکه به محراب کنم راز و نیاز

ای اول و ای آخر خلقان همه تو

خواهی تو مرا بسوز خواهی بنواز

***********

جوڑ کنوک چو مَئیل ءِ تـَب ءَ هر مُود کتگ

چیا گوں چَپی و چوٹی کس بـُود کتگ

اگں وَش کـُتگ ئے ، چیا پروشان انت پـَدا

اگں نه وَش انت ، رَدی کے اود کـُتـَگ

**************

دارنده چو ترکیب طبایع آراست

از بهر چه او فکندش اندر کم و کاست

گر نیک آمد شکستن از بهر چه بود

ورنیک نیامد این صور عیب کراست

**************

اول من پریشان بیتاں، بیتاں که چه مات

هیرانی منی گیش بیت زند ءِ سـَوات

په نادلکشی ءَ رَپتیں و نزانتیں چے ات

چے یهتن و بیتن و رَپتن،مول و مرات

**********

آورد به اضطرابم اول به وجود

جز حیرتم از حیات چیزی نفزود

رفتیم به اکراه و ندانیم چه بود

زین آمدن و ماندن و رفتن مقصود

*************










زمانگ و دَؤر ءَ چه کسے بیت ننگ

زمانگ ءِ رهچار به نندیت گوں سوک

شیشگیں پیالهے ترندآپ به ور گوں چَنگ

چا پیش که پیالگ ءَ پروشیت ڈوک


٭٭٭٭٭٭٭٭


ایـام زمـانه از کسی دارد ننگ

کــو در غـم ایـام نـشیند دلتـنگ

می خور تو در آبگینه با ناله چنگ

ز آن پیش که آبگینه آید بر سنگ


٭٭٭٭٭٭٭٭٭
٭٭٭٭٭٭٭٭٭


سُهب انت و دمے پُلرنگیں شراباں چه وَریں

نام و ننگ ءِ شیشگ ءَ ڈوکاں ماں ڈریں

چه امیت دست ءَ وتی شودیں پَهک 

مهلب ءِ ماپر و دراجیں دامن ءَ دست گریں


٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭


صبح است دمی بر می گلرنگ زنیم

وین شیشه نام و ننگ بر سنگ زنیم

دست از امل دراز خـود بـاز کشیم

در زلف دراز و دامن چنگ زنیم


٭٭٭٭٭٭٭
*********

بے جوانیں ترندآپ ، منی زند ءَ نه بیت

بے ترندآپ ءَ بَـرَگ بار وتی جند ءَ نه بیت

من هما دمان ءِ منـّت ءَ زیراں که ساقی گوئشیت

پیالهے دگر گر و من گوئشان کند ءَ نه بیت


************


من بی می ناب زیستن نـتـوانم

بی باده کشید بار تن نـتـوانم

من بنده آن دمم که ســاقی گـوید

یک جام دگر بگیر و من نتوانم


٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
****************


هَجل ءِ دست ءَ چو منی ساه برؤت

امیتے چه زند ءَ که مه گواهیت به بیت مَؤت

هُشیار ! منی گِلءَ شراب ءِ کـَدّه کـَن اِت

بات انت چه شراب ءِ بو ءَ زند ءِ دَمیت سَؤت


***********


در پای اجل چو من سرافکنده شوم

وز بیخ امید عمر بـرکنده شوم

زینهار گلم بجز صراحی نـکنید

باشد که ز بوی می دمی زنده شوم



***********
*********** 

اے مُلاّ و وازی چه تو پر کارتریں

گوں وتی مستی چه تو هـُژیارتریں

تو مردم ءِ هوناں ورئے ،ما هنگور ءِ هون

تو وت شر ءَ جن ، کجام هون وارتریں ؟


***********


ای صاحب فتوا ز تو پر کارتریم

با این همه مستی ز تو هُشیار تریم

تو خون کسان خوری و ما خون رزان

انصاف بـده کـدام خونخوار تریم؟



***********
***********

پرچا که نه انت جاه مئی ابدمان ادا

ترندآپ و مهتوس ءَ ابید رَد بیت سَد ءَ

تاں چنت چه وازی و پیراں من اوں بیم

چه جهان من که شتاں،بلّ وازی پیر بنت پدا


************


چـون نیست مـقام ما درین دهـر مـقیم

پس بی می و معشوق خطایی است عظیم

تـا کـی ز قدیـم و مـحدث امـیدم و بیـم

چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم


**************
**************


اگں من مغان ءِ چه ترندآپ ءَ مست اوں هست اوں

اگں کافر ، گـَـؤر و بُٹ پرست اوں هست اوں

هر زاتے ءِ جند ءِ وتی شک و هیا ل انت پمن

من وت وتیگاں ، همے که هست اوں ، هست اوں


************


گــر مــن ز می مغانه مـستم هستم

گر کافر و گبر و بت پرستم هستم

هر طایفه ای بمن گــمـانی دارد

من زان خودم چنان که هستم هستم


**************
**************

اے دَؤر و جهان که هیرانیں چه آ

هیالانی ڈیوا انت که بلانینں چه آ

روچ ءَ تو چراگے زان و جهان ءَ ڈیوا

پـَــؤرانی چو داب ءَ ، ما چـَرانیں چه آ


***********



این چرخ فلک که ما در او حیرانیم

فانوس خـیال از او مـثالی دانیم

خورشید چراغ دان و عالم فانوس

ما چـون صوریم کاندر او گردانیم


*************
*************

من هستی ءِ چیر و سر ءَ ، سرجم زاناں

من هر سربُرزی و سرجهلی ءِ اندر ءَ واناں

اے زانت ءِ پراهی ءَ گوں شرم بیت منا

که من مستی ءَ چه برزتریں دَروَر زاناں


************


من ظاهر نیستی و هستی دانم

من باطن هر فراز و پستی دانم

با این هـمه از دانش خود شرمم باد

گـر مرتبه ای ورای مستی دانم


*************
*************


هاک ءِ ماں سرا ، وَپتگیناں گِنداں

ڈگار ءِ چیر ءَ کــَـڈ بیتگیناں گِنداں

وهدے که نیستی ءِ پـَـٹ ءَ چاراں

نیاتکگیں هم اود،هم رَپتگیناں گنداں


***********


بر مفرش خاک خفتگان می بینم

در زیر زمین نهفتگان می بینم 

چندان که به صحرای عدم می نگرم

ناآمدگان و رفتگان می بینم



*************
*************


او دوست بیا تا باندات ءِ گـَمان ءَ مه وَریں

وتی دمانی زند و هستی ءَ شاده بات بَریں

باندات که چه اے کهنگ جهان ءَ برویں

گوں هپت هزار سالگیناں یک برابریں


***********


ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم

وین یکدم عمر را غنیمت شمریم

فردا که ازین دیر کهن در گذریم

با هفت هزار سالگان سر بسریم


************
**************

گوکے انت آزمان و زُهره ءِ نزیک ءَ

گوکے دگه هست ڈگار ءِ چیر و توک ءَ

اگں راست گندے ئے ، چماں کن پاچ

بازیں هرے گندئے، سرو چیر دوئیں آ گوک ءَ


*********


گاویست بر آسمان قرین پروین

گاویست دگر نهفته در زیر زمین

گر بینایی چشم حقیقت بگشا

زیر و زبر دو گاو مشتی خر بین


*********
**********

هـُژیارے ءَ من دیست که زمین ءَ سوار انت

نه مسلمانے،نه گـَؤرے ،نه دین،نه دنیا دار انت

نه حق و نه راستی،نه شر ءِ گپ و نه ایمان ات

زهرگے چشیں هست دو جهان ءَ تام سار انت


**********

رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین

نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین

نی حق نه حقیقت نه شریعت نه یقین

اندر دو جهان کرا بود زهره این


**********
***********


چست بئے و مه کن گـَم گوزوکیں جهان ءِ

گـَل بئے و دمے زور چـَنـگ شادهان ءِ

جهان ءِ تــَـب ءَ ، اگاں وفایے بــــوتیـــں

تئی باریگ نیاتکگ ات ، نه کـُٹ اِت دگران ءِ


**********


بر خیز و مخور غم جهان گذران

خوش باش و دمی به شادمانی گذران

در طـبع جـهان اگــر وفـایی بودی

نوبت بـه تو خود نیامدی از دگـران


***********
************


جان ءَ چو بروت ، ساه ءَ منیگ و تئیگ

دو هِشت کِلنت وابجاه ءَ منیگ و تئیگ

رندا چه مئی هاک په دگرانی کـَڈ و گور

چُنت هِشت بیت گواه ءَ منیگ و تئیگ


***********

از تن چو برفت جان پاک من و تو

خشـتی دو نـهند بر مغـاک مـن و تو

و آنــگه برای خشت گــور دگران

در کـالبدی کـشند خـاک من و تو



*************
**************


چه مئی آیگ و روگ ءَ کـَٹ و سیت انت کو

چه مئی بوتن ءِ شَت ءَ ، دَسک و پوت انت کو

جهان ءِ چَهروکیں چَهر ءِ چیر ءَ بازیں بزرگ

سُهتگ و هاک بیتگ انت ،هاک و دوت انت کو


************


از آمدن و رفتن ما سودی کو

وز تار وجود عمر ما پودی کو

در چنبر چرخ جان چندین پاکان

می سوزد و خاک می شود دودی کو


************
************






پـُلّ گوئشت : باگ ءِ مصر ءِ اِیسُپ مناں

دپ پـُرّ انت چه آکوت بهادار و گران

گوئشت اوں : اگں تو اِیسُپ ئے نشانی اے بیار

گوئشت ئی : منی جامگ انت هونیں نشان


٭٭٭٭٭٭٭


گل گفت که من یوسف مصر چمنم‏

یاقوت گرانمایه پُر دُر دهنم 

گفتم چو تو یوسفى نشانى بنماى 

گفتا که به خون غرقه نگر پیرهنم


٭٭٭٭٭٭٭
*********

منی راه ءِ سرا هزار جاه دام انت تئی

گوئش ئے گران اِت ،اگں گنداں گام انت تئی

ٹـِکـّے نه چه جهان انت چه تئی رضایءَ هالیگ

مَیاریگ کن ئے منا چو پــرّام انت تئی


**********

بر رهگذرم هزار جا دام نهی

گوئی که بگیرمت اگر گام نهی

یک ذره زحکم تو جهان خالی نیست

حکم تو کنی و عاصیم نام نهی


************
*************

من کپتگیں تئی بندگاں ، رضا تئی کج انت

بے نور انت دل اوں ، رُژن و نما تئی کج انت

تو منا ، بهشت ءَ چو منی کِرد ءَ بکش ئے

اے مُزّ بیت منی ، داتگیں دا تئی کج انت


***********

من بنده عاصیم رضای تو کجاست 

تاریک دلم نور و صفای تو کجاست

برمن تو بهشت ار به طاعت بخشی

این مزد بود، لطف و عطای تو کجاست


**********
**********


گوئش انت بهشت و پریانی دوار راستیں گپے

اود ءِ شهد و شراب انت و بهار راستیں گپے

وتیگ کتگ گر شهد و شراب و دلبر ءَ ما نیں

چے انت میارچو بیت آهر کار راستیں گپے


٭٭٭٭٭٭٭


گویند بهشت و حور عین خواهدبود

آنجا مى ناب و انگبین خواهدبود

گر ما مى و معشوق گزیدیم چه باک

چون عاقبت کار همین خواهدبود


٭٭٭٭٭٭٭
*********

مـُلااے وَدَگیں زالے ءَ گوئشت که مست ئے

هــر دم تو دگــــرے ءِ گـــــــون ءَ هست ئے 

گوئشت ئی:ملا هرچی گوئش ئے من هست اون

بارین هما که توگوئشگ ئے وت هست ئے ؟


**********



شیخی به زنی فاحشه گفتا مستی

هر لحظه به دام دگری پــا بستی

گفتا شیخا هر آن چه تو گویی هستم

آیا تو چنان که می نمایی هستی


************
************ 


اے دل جهان ءِ سرجمیں واهگاں تو لوٹ وتی

براهدار گوں سبزی و پل، باگ وتی کوٹ وتی

هــمــا بـِـراه ءِ سرا ، نِند شپے چو شپ نمب 

پــگاه ءَ ، پـــــدا راه ءَ بـــکن چوٹ وتی


٭٭٭٭٭٭٭


ایدل همه اسباب جهان خواسته‏گیر

باغ طربت به سبزه آراسته گیر 

وانگاه بر آن سبزه شبى چون شبنم 

بنشسته و بامداد برخاسته‏ گیر 


٭٭٭٭٭٭٭
*********


ترندآپ بور که دل ءَ چه کمی و گیشی ءَ گار کنت

هپتاد و دو راجانی هیال بے سار کنت

پَهریز مه بئے چه کیمیایے که چه آ

یک پٹے ورئے ، هزار سِلـّی ءَ کـَڈ و بار کنت


٭٭٭٭٭٭٭


می خور که زدل کثرت و قلـّت ببرد

و اندیشه هفتاد و دو ملـّت ببرد

پرهیز مکن زکیمیایی که ازو

یک جرعه خوری هزار حلـّت ببرد


٭٭٭٭٭٭٭
٭٭٭٭٭٭٭

مبات که چه ترندآپ ءِ پیاله ءَ منا دور کن اِت

منی گـَلـّهی چهرگ ءَ چو آکوت ءِ نور کن اِت

وهدے که مراں ، ترندآپ گوں شود ایت منا

چه هَنگور ءِ درچک ءِ دار پیٹی و گور کن اِت


٭٭٭٭٭٭٭

زنهار مرا ز جام مى قوت کنند 

وین چهره کهربا چه یاقوت کنند 

چون درگذرم به مى بشوئید مرا 

وز چوب رزم تخته تابوت کنند


٭٭٭٭٭٭٭
*********

کونزگی ءِ کارجه ءَ پَـیـری چو شتاں

اودانی هـنـر ات چه هاک بیاں

من دیست هما که نه دیست بے مارشت

پـِس ءِ منی هاک انت چه کونزه کناں


٭٭٭٭٭٭٭

بر کوزه‏گرى پریر کردم گذرى 

از خاک همى نمود هر دم هنرى 

من دیدم اگر ندید هر بى‏بصرى 

خاک پدرم در کف هر کوزه‏ گرى


٭٭٭٭٭٭٭
*********

چه گوئستگیناں مـَـٹ و بدل هچ نه بیت

چه گـَم کنگ ءَ ، دل ءَ چه تـَل هچ نه بیت

اگں سرجمیں زند ءَ وتی گمدار به بئے

ٹـِکے نه کـَدیں هچ بدل هچ نه بیت


*******

از رفته قلم هیچ دگرگون نشود

وز خوردن غم بجز جگر خون نشود

گر در همه عمر خویش خونابه خوری

یکذره از آنچه هست افزون نشود


**********
**********

اپسوزکه ورنایی - کسانی گوئست شـُت

آ نوک بهاریں زندمانی گوئست شـت

آ زند ءِ دماں که ورنایی ات نام ئی

ارمان نزانتں آتک چون،گوزانی گوئست شت


٭٭٭٭٭٭٭


افسوس که نامه جوانى طىّ شد 

وین تازه بهار ارغوانى دى شد

آن مرغ طرب که نام او بود شباب 

افسوس ندانم که کى آمد کى شد

٭٭٭٭٭٭٭
*********







اے او کــــه آســــر چار و هپت ئے

چے چار و هپت ءَ تو دائم کپت ئے

ترندآپ به ور، که هزار گَشت گیش اوں گوشتئے

واگـَردے ترا نیست، چو رَپت ئے رَپت ئے


**********



ای آن که نتیجه چهار و هفتی

وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

می خور که هزار باره بیش ات گفتم

باز آمدنت نیست چو رفتی ، رفتی



************
************




منی دل ءِ ماں گوش ءَ گوئشت جهان ءَ چیری

چیزے که ترا نبشتگ اِش چه وَهد و دیری

لـَڈے منی سرا و نزان ئے وَس بیتیں منا

چُٹینت وتا من چه سرگردانی و پیری 


***********



در گوش دلم گفت فلک پنهانی

حکمی که قضا بود ز من می دانی ؟

در گردش خود اگر مرا دست بدی 

خود را برهاندمی ز سرگردانی



**************
***************


پیرے ءَ من دیست شراب جاهے ءَ مَست

گوئشتوں چه رَپتگیناں کجام هبرے هست

گوئشتی : ترندآپ به وَر که بازینے چو ما

رَپتگ انت و نیاتکگ انت نے چه آ دست


***********


پیری دیده به خانه خماری 

گفتم نکنی ز رفتگان اخباری

گفتا می خور که همچو ما بسیاری 

رفتند و کسی باز نیامد باری



************
*************


دِریگتین که ساهی و آرامی ءَ جاهے بوتیں

یاں اے دورسریں کـُـٹـگی راهے بوتیں

دِریگتین سد هزار سال ءَ چه رَند

چو کاوَک امیتے په سبز بیگ و ساهے بوتیں


************



اے کاش که جای آرمیدن بودی

یا این ره دور را رسیدن بودی

کاش از پی صد هزار سال از دل خاک 

چون سبزه امید بر دمیدن بودی



**********
**********


بـَیـد چه شرابجاه ءِ مَلنگانی راه ءَ مرو

بـَیـد چه ترندآپ، سازگر و یار ءَ مه لوٹ

دستءِ دلءَ پیالهءَ زیر و کوپگءَ شرابءِ کونزگ

ترندآپ به وَر که هانگـُل پوتاری انت چوٹ


************


جــز راه قـلـنـدران مـیخـانه مـپوی

جز باده و جز سماع و جز یار مجوی

بر کف قدح باده و بر دوش سبوی

می نوش کن ای نگار و بیهوده مگوی


**********
**********


کونزگی ءِ کارجه ءَ من دات چمشانک

اُستا اوشتاتگ ات چـهرَگ ءِ پـَـدانــک

شاه و گدایانی چه سر و دست ئی پــِر کـُت

بے مَٹیں کونزگ ءَ سر و زیب و دَستانک


*********

در کارگه کوزه گری کردم رای

بر پله چرخ دیدم استاد بپای

می کرد دلیر کوزه را دسته و سر

از کله پادشاه و از دست گدای



************
************


اگں اے جهان ءِ آیگ منی دست به بیتیں نیاتکگ اتاں

رَوگ هم اگں منی دست ءَ به بیتیں کدیں شتگ اتاں ؟

گِـهـتـر نه هـمـا ات که اے بیرانیں جهان ءَ

نه آتکگ اتاں ، نه بیتگ اتاں ، نه شتگ اتاں


**********


گر آمدنم به من بُدی نامدمی

ور نیز شدن به من بُدی کی شدمی؟

به زان نبدی که اندرین دیر خراب

نه آمدمی ، نه شدمی ، نه بدمی


**********
**********


او دل چاچانی بزانت پتو بَنت اِنت نه کـَدیں

شهزانت ءِ چیریں زانت پتو بنت انت نه کدیں

پر وَت تو بهشتے چه شراب اڈ کن ادا

که اودان که بهشت انت پتو بنت انت نه کدیں


**********


ای دل تو به ادراک معما نرسی

در نکته زیرکان دانا نرسی

اینجا به مِی و جام بهشتی میساز

کانجا که بهشت است رسی یا نرسی


*************
*************


بامگواه ءِ روشنی ءَ بانگی ئیں کروس

زان ئے که چیا سَلات کناں و گوانک انت

زان تو که پـَگاه ءِ بے رنگیں پیاله ءَ

تئی زند ءِشپے اِش کتگ،ترا گوں چانک انت


**********


هنگام سپیده دم خـروس سحری

دانی که چرا همی کند نوحـه گری

یعنی که نمودند در آیـینه صبح

کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری


*********
*********


اگں دست منی رسیت چَهروکیں چـَهر ءَ

منی پول ءَ کناں رازانی تـَهــر ءَ

یکے ءَ داتگ تو سَد دابیں مـَـڈی

یکے ءَ چـُنـڈے نان هونیں و زهر ءَ



**********


پگاه ءِ دمان ءَ اَے نیک گامیں منی مَهتوس

گـُٹـے تو به وان و ترندآپاں دیما بیار

سَٹ اِت مان هاک ءَ سَدهزار جـَم و کـَیشاه ءَ

اِے جوپاک ءِ آیگ و زمستان ءِ لــَـوار


***********

هنگام صبوح ای صنم فرخ پی

بر ساز ترانه ای و پیش آور می

کافکند به خاک صد هزاران جم و کی

ایــن آمــدن تیر مه و رفتـن دی


***********
************

جان ءَ چو بروت ، ساه ءَ منیگ و تئی

دو هِشت کِلـّنت وابجاه ءَ منیگ و تئیگ

رند ءَ چه مئی هاک ءَ په دگرانی کـَڈ و گورّ ءَ

چُنت هِشت ءَ بیت گواه ءَ منیگ و تئیگ


***************


از تن چو برفت جان پاک من و تو

خشـتی دو نـهند بر مغـاک مـن و تو

و آنــگه برای خشت گــور دگران

در کـالبدی کـشند خـاک من و تو


************
************


چه مئی آیگ و روگ ءَ کـَٹ و سیت انت کو 

چه مئی بیتن ءِ شـَت ءَ ، بند و پوت انت کو

جهان ءِ چَهروکیں چَهر ءِ چیر ءَ بازیں پیرے

سُهتگ و هاک بیتگ انت، هاک و دوت انت کو 


*************


از آمدن و رفتن ما سودی کو

وز تار وجود عمر ما پودی کو

در چنبر چرخ جان چندین پاکان

می سوزد و خاک می شود دودی کو


*************
*************


ترندآپ به ور که جهان منی و تئی گاری ءَ 

باز جهد کنان انت و بکنت انت واری ءَ

نند کاوکانی سرا دمانے و ور پهکیں شراب

اے کاه رُد انت ، هاک ءَ مئیگ ءِ هم باری ءَ 

************


می خور که فلک بهر هلاک من و تو

قصدی دارد به جان پاک من و تو

در سبزه نشین و مــی روشن می خور

کاین سبزه بسی دمد ز خاک من و تو



*************
*************


زیر پیاله و شراب ءِ کونزگ ءَ او دلدوست

اِر گـَرد کِشارانی سرا و کـَش جوگ

اِے چَهرَگ ءَ بازیں وَشرنگیں بُـٹـاں

سَد گَـَشت پیاله ، کونزگ کرتگ انت و کدوگ


*************


بردار پیاله و سبو ای دل جو

برگرد بگرد سبزه زار و لب جو

کاین چرخ بسی قد بتان مهرو

صـد بار پیاله کرد و صـد بار سبو


****************
****************

آ کوٹ که آزمان ءِ داب ءَ بُرز ات

شاهانی مرادانی دوار و اڑز ات

دیستیں که چون چاهیک گوئشیت انت بانی

کو انت و کجام شاه انت هدامُرز ات ؟


************


آن قصر که بر چرخ همی زد پهلو 

بر درگه او شهان نهادندی رو

دیدیم که بر کنگره اش فاخته ای

بنشسته همی گفت که کوکو کوکو؟


***********
***********

زانت ءِ پـَـڑ ءَ که تـَچ ئے باز شرّ انت

اگں دلبر ءِ ماپر ءَ بندیگ وپـَچ ئے باز شر انت

چا پیش که زمانگ ریچیت تئی هون ءَ

تو کونزگ ءِ هون ءَ پیاله رِچ ئے باز شر انت


**********

از درس عـلوم جمله بـگریزی به

وانـدر سـر زلف دلـبر آویزی به

زآن پیش که روزگار خونت ریزد

تو خون قنینه در قدح ریزی به


**********
**********

تاں کـَد گـَم کناں که منا هست انت یاں نه

منی زند ءَ شاده ءَ رَست انت یاں نه

پیاله ءَ پر کن که نزاناں من هچ

اِیربَرَگ ءِ ساه ءَ ، دَمے هست انت یاه نه


**********



تا کی غم آن خورم که دارم یا نه

وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

پر کن قدح باده که معلومم نیست

کاین دم که فرو برم برآرم یا نه


**************
**************


دنیای ءَ وتی مراداں به بئے ، گـُـڈسر چے ؟

زند ءِ کتاب ءَ واناں به بئے ، گـُـڈسر چے ؟

اگں دل ءِ مراداں به بئے هم سـَــد سال

سـَـد سال دگه هم ماناں به بئے ، گـُـڈسر چے ؟


**********

دنیا بـمراد رانـده گیر آخــر چه

وین نامه عمر خوانده گیر آخر چه

گیرم که بکام دل بماندی صد سال

صد سال دگر بمانده گیر آخر چه



***********

***********

سمین ءَ تو چار ، پـُلّ دِرتـَگ چون زِنچـِک

کـُلی ، پلانی چه گِندُک ءَ چون انت مَست

پُلانی تو ساهگ ءَ نـِنــد ، اِے پـُلّ باز

سَد گـَشت رُستگ هاکءَ و پدا هاک رَست


************

بنـگر ز صـبـا دامن گل چاک شده

بلبل ز جـمال گــل طـربناک شده

در سایه گل نشین که بسیار این گل

از خاک بر آمده است و در خاک شده


***********

***********

چه بهارگه ءِ آیگ و زمستان ءِ رَوگ

مئی زند ءِ کتاب ءِ تاک بیت وَدَگ

ترندآپ به وَر ، کدیں بَژنیگ مه بئے

جهان ءِ گـَم زهر انت و دوائی وَرَگ


***********

از آمـدن بـهار و از رفـتن دے

اوراق وجــود مـا هـمی گــردد طی

می خور، مخور اندوه که گفته است حکیم

غم های جهان چو زهر و تریاقش می


************

************

جهان ءِ چَهرَگ ءِ چیر ءَ دلیر و ڈڈ ئے

ترندآپ به ور که جهان ءَ لـَـڈ ئے

تئی اول و آهر انت نه هاکے گیش

پگر کن که هاک ءِ سرا نـَهے،هاک ءَ کـَڈ ئے


*********

تن زن چو بزیر فلک بـی باکی

می نوش چو در جهان آفـت ناکی

چون اول و آخرت به جز خاکی نیست

انگار که بر خاک نه ای در خاکی


**********

**********

تِنگے جوانیں ترندآپ ءَ لوٹاں و دیوانے

بـَنـد هیلهے لوٹیت و زَنبے نانے

گـُڑاں من و تو نشتگیں ماں بیرانے

گِهتر چه شاهی مِلکت انت و هانے


**********

تنگی می لعل خواهم و دیوانی

سد رمقی خواهد و نصف نانی

وانگه من و تو نشسته در ویرانی

خوش تر بود آن ز ملکت سلطانی


**********

**********

آواں که پیش ءَ شـُتگ انت اَو ساقی

وتی وَڑایی ءِ واب ءَ وَپتگ انت او ساقی

رو ترندآپ ور و راستی ءَ دار گوش

گواتیں هبر انت که گوشتگ انت او ساقی


**********

آنان که ز پیش رفته اند ای ساقی

در خاک غرور خفته اند ای ساقی

رو باده خور و حقیقت از من بشنو

باد است هر آن چه گفته اند ای ساقی


***********

***********

من ڈگار ءَ سَٹ اِت ترندآپ ءِ پیاله دوشی

سرمَست اتتاں نزانتوں پیاله ءَ پروشی

گوں من وتی راز ءَ پدا گوئشتگ پیاله :

داب ءَ تئیگ اتاں ، و بئے تو هم چوشی


************

بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی

سر مست بدم چو کردم این اوباشی

با من به زبان حال می گفت سبو

من چو تو بدم تو نیز چون من باشی


************

************

چه آ ترندآپ ءِ کونزگ ءَ که نیست ئی زَلرے

پر کن پیالهے و ور، منا دئے دگرے

چه آ پیش که مئی هاک ءَ کجام راه ءِ سرا

سـُرُش انت و کن انت کونـــزه ، بـَــرے


************

زان کوزه می که نیست دروی ضرری

پر کن قدحی بخور به من ده دگری

زان پیش تر ای پسر که در رهگذری

خاک من و تو کوزه کند کوزه گری


**********

**********

کونـزگی ! تو سار بکن اگں هـُژیار ئے

چینچو مردمانی گِلاں گوں مَلنڈی دارئے

فریدون ءِ لنکـُک و کیخسرو ءِ دست ءِ دل

چـُلدان ءَ پـَچان ئے ، اگں زان ئے سار ئے


************

هان کوزه گرا بپای اگر هُشیاری

تا چند کنی بر گِل مردم خواری

انگشت فریدون و کف کیخسرو

بر چراغ نهاده ای چه می پنداری


************

************

اِے کونزگ منی داب ءَ شیدا و مهروارے بیتگ

بندیگ گرانملے ءِ ماپر ءِ بستارے بیتگ

اِے دَستگ که آئی ءِ گــردن ءَ گِندان اِت

دستے که چـَنگ کوپگ ءَ وتی یارے بیتگ


**********

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است

در بند ســر زلف نــگاری بــوده است

ایــن دسته کــه بر گردن او می بـینی

دستی است که بر گردن یاری بوده است


**********

**********

اِے هَستی وَدی بیتگ چه گاری ءِ دل

نیست کسے به سُمبیت اِے راز ءِ گِل

هر کس که هیالے چه وتا هم گوئشته

چه آ دیم دگه کس که نزانت ئی بــِل


********

این بحر وجود آمده بیرون ز نهفت

کس نیست که این گوهر تحقیق بسفت

هر کس سخنی از سر سودا گفته است

زان روی که هست کس نمی داند گفت


************

************

دل ، زند ءِ تو رازان ءَ که لوٹ ئے زان ئے

تو مَؤت ءِ هم رازان ءَ هُدا گوں وان ئے

مرچی که نزان ئے وت وتی هَستی ءِ گوں

باندات تو زان ئے چے، وَت ات که نمان ئے


***********

دل سر حیات اگر کماهی دانست

در مرگ هم اسرار الهی دانست

امروز که با خودی ندانستی هیچ

فردا که ز خود روی چه خواهی دانست


**********

**********

چـَهر ءِ چوٹی ءَ چارئے چو مئی پیری ءِ بالاد انت

«جیحون»ءَ بچار ئے چو مئی کـَچریں ارس ءِ آپ واد انت

دوزه ءَ گِند ئے ، مـئـی بـیـکاریـں جـُهـدانی نشان

جَـنـّت گِندئے ، دَمے مئی ساهی و آرامی ءِ داد انت


********

گردون نگری ز قد فرسوده ماست

جیحون اثری ز اشک آلوده ماست

دوزخ شرری ز رنج بیهوده ماست

فردوس دمی ز وقت آسوده ماست


********

********

گوں یک ، دو و سئے پری دابیں مهرنگیں دلبر

پلانی مولـُـم ، جوگ ءِ نیمگ و کِشارانی کـَش ءَ

دیم کن ترندآپ ءِ پیاله ءَ پگاه ءِ ترندآپ وراں

چه مَسیت ءِ هیال ءَ وا دَر اِنت،چه بهشتانی شش ءَ


*********

فصل گل و طرف جویبار و لب کشت

بــا یـک دو سـه دلبـری حــور سـرشت

پیش آر قــدح که بـاده نــوشان صــبوح

آسوده ز مسجدند و فــارغ ز بـهشت


*********

*********

پُلانی په دیم ءَ ، نوک روچ ءِ سمین انت وَش

باگانی دل ءَ ، مهلب ءِ دیم ماهین انت وَش

چه تاکریچ که گوئست هرچی گوئشئے ناوَش انت

شات بئے چه زردبهار مگوئش،مَرچین انت وَش


*******

٭٭٭٭٭٭

بر چـهره گـل نـسیم نـوروز خـوش است

در صحن چمن روی دل افروز خوش است

از دی که گذشـت هر چه گویی خوش نیست

خوش باش و زدی مگو که امروز خوش است


*********

*********






هر چُنت که منی رنگ و براه انت باز شـَرّ
... 
چو گواڑگ رنگ انت و بالاد چو سـَـؤل

پـَـدّر نه انت پَرچا ، چه هاکانی سپاه

هَستی ءِ بـُٹ کش منا جوڑ کرته چـے ڈؤل

***********

هر چند که رنگ و روی زیباست مرا

چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا

معلوم نشد که در طربخانه خاک

نقاش ازل بهر چه آراست مرا


***********
***********



پرچا که باندات ءِ مانزمان بیت نه کس

هنوں دل ءَ وَش کن چو وَهد اِت هـَس

مَهکان ءَ ترندآپ به ور منی ماه که ماه

باز کـَیت و بچاریت و نگندیت مئی جَس

**********

چون عهده نمی شود کسی فردا را

حـالی خوش دار این دل پر سودا را

می نوش به ماهتاب ای ماه که ما

بـسیار بـــگردد و نــیـابد ما را


***********
***********

وَهدِے که مِراں ، شراب گوں شود ایت منا

گـُٹ ءَ هم گـُلـُمبے جوانیں ترندآپ دئیت منا

لوٹیت که آدگه جهان ء َ دَرگِیجیت منا

چه شرابجاه ءِ پیژدَر ءِ هاک ءَ پولیت منا

************

چون در گذرم به باده شویید مرا

تلقین ز شراب ناب گویید مرا

خواهید به روز حشر یابید مرا

از خاک در میکده جویید مرا


************
************

همینچو به وراں شراب که شراب ءِ هم بو

کـَیت منی هَدیره ءَ چه چو کـَڈ به باں من او

اگں منی هاک ءِ سرا به ییت شرابی اے هم

چه منی ترندآپ ءِ بو به بیت مست و گـَنـو

************

چندان بخورم شراب کاین بوی شراب

آید ز تراب چون روم زیر تراب

گر بر سر خـاک من رسد مخموری

از بوی شراب من شود مست وخراب